Breek me is het vervolg op Vrees me. Het is aan te raden om eerst Breek me te lezen.
Juliette Ferrars verblijft al twee weken in Omega Point, de ondergrondse basis van het verzet. Ze is omringd door mensen zoals zij — mensen met krachten — maar ze voelt er zich niet op haar gemak. Ze vindt het niet gemakkelijk om zich aan te passen aan mensen na jaren in isolatie te hebben doorgebracht. Daarnaast schuwen mensen haar en haar dodelijke kracht nog steeds, verlopen haar trainingen allesbehalve vlot en ziet ze Adam ook niet veel door de strenge regels die er gelden.
Met een dreigende oorlog met Het Herstel in het vooruitzicht, voelt Juliette de stress om te presteren zodat ze mee kan vechten. De zaken worden verder bemoeilijkt door Warner, die haar nog niet heeft opgegeven en haar terugwil. Wanneer het verzet erin slaagt Warner gevangen te nemen, krijgt Juliette een kant van hem te zien die ze niet kende, en die haar doet twijfelen aan haar gevoelens voor hem.
Tahereh Mafi hanteert dezelfde aparte schrijfstijl als in het eerste deel van de reeks. Sommige woorden worden doorstreept en andere woorden worden herhaald. Hoewel dit een originele toets is, werkt dit met momenten storend en haalt het je uit het verhaal. Gelukkig lijkt het alsof Mafi dit hier minder toepast dan in het eerste boek.
De focus ligt nog steeds overwegend op de relatie van Adam en Juliette, die tot het uiterste getest wordt, vooral door de komst van Warner. Haar veranderende gevoelens voor Warner en wat we over hem te weten komen, voegen een onverwachte dimensie toe. Deze aanvankelijk interessante liefdesdriehoek wordt na verloop van tijd echter saai, doordat dezelfde gedachten en gevoelens blijven terugkomen.
De aandacht ligt bovendien vaak zodanig op de onderlinge relaties dat de oorlog spijtig genoeg naar de achtergrond verdrongen wordt. Mafi heeft een interessante wereld bedacht die de rand van de afgrond al gepasseerd is en nog maar weinig lijkt op de onze. Deze wereld wordt jammerlijk vaak niet voldoende benut. Die blikken die je toch krijgt op de oorlog, de trainingen en het verzet doen verlangen naar meer.
Mafi slaagt erin het verhaal interessant te houden door enkele zeer onverwachte plotwendingen en momenten van spanning in te bouwen. Wanneer het verhaal op zijn einde loopt, is de spanning hoog opgelopen. De oorlog is namelijk uitgebroken en het is nu aan Juliette om keuzes te maken. Zo wordt de toon gezet voor het vervolg. [Kelly Matthyssens]

Tijdens haar verblijf in Omega Point, het ondergrondse verblijf van het verzet, moet Julliette (17, ik-figuur) leren omgaan met haar alles verwoestende gave. Moeilijker voor Julliette, die een gigantisch minderwaardigheidscomplex heeft, is echter het accepteren dat zij over haar eigen leven moet beslissen. Moet ze Adam laten vallen? Wat zijn haar gevoelens voor Warner? En zijn de ideële uitgangspunten van Omega wel eerlijk en/of haalbaar? Tweede deel uit de trilogie over Juliette waarin de karakters van met name Julliette, Adam en Warner verder uitgediept worden. Ondanks het feit dat het verhaal zich in een soort sf-omgeving afspeelt, is het heel hedendaags: wie ben ik, wat wordt er van me verwacht, wat moet ik kiezen, hoe moet ik aardig gevonden worden, etc. De niet altijd even eenvoudige poëtische en beeldende schrijfstijl blijft bijzonder en zal worden bejubeld of gehaat. Een meer dan waardige opvolger van het eerste deel 'Vrees me'* en niet te begrijpen zonder het eerste deel te hebben gelezen, ondanks de terugkoppeling in sommige scènes van het boek. Vanaf ca. 15 jaar.

Dit is het tweede deel uit de trilogie over Juliette, een jonge vrouw die opgroeit in een nieuwe wereld. In het eerste deel hebben we kennis gemaakt met deze wereld en de verwoestende gave die Juliette bezit. In dit boek worden de karakters van de hoofdpersonages Julliette, Adam en Warner verder uitgediept. (In het tussendeel werd de figuur van Warner uitgediept)
Tijdens haar verblijf in Omega Point, het ondergrondse verblijf van het verzet, moet Juliette leren omgaan met haar alles verwoestende gave. Ondertussen wordt haar relatie met Adam complexer. Hij lijkt onder haar liefde te lijden, zowel fysiek als mentaal. Als ze ook nog gevoelens lijkt te hebben voor Warner is ze helemaal in de war. Voeg daar ook nog eens een dosis minderwaardigheidsgevoel waar Juliette maar niet vanaf geraakt.
Je voelt wel dat Juliette veel sterker in haar schoenen begint te staan. Dat merk je ook vooral aan de schrijfstijl. De stijl blijft even poëtisch en beeldend, maar wordt samenhangender en minder chaotisch. We merken minder doorstreepte (gecensureerde) gevoelens. Op momenten dat het opnieuw minder gaat met haar, zien we de stijl ook weer mee veranderen. Voor mij een vernieuwend gegeven dat me aan het lezen heeft gehouden. Je kan er van houden of je verwerpt het.
Naar het einde toe was het soms wel vermoeiend omdat ze steeds weer in dezelfde valkuilen en ideologieën trapt. Toch hield deze jonge vrouw me in de ban. Moet ze Adam laten vallen? Wat zijn haar gevoelens voor Warner? En zijn de ideële uitgangspunten van Omega wel eerlijk en/of haalbaar? Ondanks het feit dat het verhaal zich in een soort sf-omgeving afspeelt, is het heel hedendaags: wie ben ik, wat wordt er van me verwacht, wat moet ik kiezen, hoe moet ik aardig gevonden worden, ... Ze zoekt iemand die haar 'breekt' en haar leert zichzelf te aanvaarden.
Je leest best eerst de twee vorige boeken voor je hieraan begint.